Rozdział VII

      Zaczęło świtać, gdy Hermiona wreszcie zasnęła. Był to słaby, niespokojny sen, przerywany wierceniem się po łóżku i koszmarami. Przez całą noc myślała tylko o nożu ukrytym w jej kufrze i eliksirze wielosokowym, którym dysponuje jej oprawca. Przeanalizowała swoją sytuację po stokroć i doszła do wniosku, że będzie musiała kolejnej nocy zakopać narzędzie zbrodni, zanim ktoś go odnajdzie. Ta opcja jako jedyna wydawała się jej bezpieczna. Ostatnie wydarzenia znów uaktywniły w niej pierwotny instynkt przetrwania za wszelką cenę. Zupełnie, jak podczas wojny… Nie uniknie też rozmowy z Draconem Malfoyem, nie może ryzykować, że morderca przybierze jego postać i pozna jej plany. Bądź będzie udawał ją… Był w jej dormitorium, z pewnością zabrał pozostawione na szczotce włosy. Nie da rady sprawdzać reszty przyjaciół, bez wzbudzania podejrzeń, więc będzie musiała, w miarę możliwości, się od nich odciąć. To dla bezpieczeństwa ich i jej planu. Mimo wszystko chciało jej się płakać na myśl, jak bardzo te jedna noc zmieniła jej życie, które teraz wyrwało jej się spod kontroli. Po prostu istniała bez żadnego planu, po prostu chciała przeżyć. Dlatego zakopie nóż i będzie chroniła swoich bliskich. Nie było to rozwiązanie idealne, ale na lepsze nie udało jej się wpaść tej stresującej nocy. Po prostu przeżyć...


      Podczas śniadania, które przeżuwała mechanicznie, nie skupiając się nawet na produktach, które właśnie trafiają do jej żołądka, próbowała zapanować nad emocjami. Po dwóch godzinach przerywanego snu nie była w stanie myśleć, więc już drugi raz dolewała sobie kawy. Przez monetę wysłała Malfoyowi sygnał SOS i obserwowała, jak wyraz jego twarzy zmienia się, gdy poczuł charakterystyczne wibracje, miała nadzieję, że mimo gwaru w Wielkiej Sali, usłyszał też dźwięk. Gdy chłopak spojrzał na nią ze swojego miejsca, była już pewna, że tak. Dała mu czas na wykonanie ruchu. Czy potraktuje to poważnie? Zostawił niedojedzony posiłek i podniósł się z swojego miejsca. Hermiona automatycznie zrobiła to samo. Poczuła odrobinę wdzięczności, że nie kazał jej na siebie czekać, ani jej nie zignorował. Nie zwracała uwagi na to, że prawie nic nie zjadła, ciężko przechodziło jej przez gardło nawet to kilka kęsów jajecznicy.
      Wyszła z pomieszczenia zaraz za chłopakiem i oboje skierowali się szybko w kierunku opuszczonych sal lekcyjnych, gdzie mogliby spokojnie porozmawiać. Trzymała lekki dystans, aby nikt nie pomyślał, że idą razem i dała mu się prowadzić przez prawie puste korytarze. Co chwilę oglądała się za siebie, aby upewnić się, że nikt ich nie obserwuje. Wolałaby uniknąć niewygodnych pytań i podejrzeń. Gdy wreszcie znaleźli się w bezpiecznym miejscu, nie dała dojść Draconowi do słowa. Chciała działać szybko i mieć już tę stresującą sytuację za sobą. Musiała ostrzec go jak najszybciej.
    - Jak zginął Zgredek? – zapytała, wyciągając różdżkę i celując w szyję chłopaka.
      Miała nadzieję, że takie pytanie wystarczy, by go sprawdzić. Na dobrą sprawę nie przychodziła jej do głowy żadna inna sytuacja z nim związana. Nigdy nie zostawali sam na sam, a jeżeli już, to nie działo się nic wartego zapamiętania. Miała tylko nadzieję, że mordercy nie było wtedy w jego posiadłości albo, że nieświadomie nie podzielił się nią ze zbyt wielką ilością osób.
    - Zwariowałaś – prychnął, patrząc na nią zaniepokojony.
    - Odpowiadaj – warknęła, dźgając go końcem różdżki, nie chciała dać mu zbyt wiele czasu na zastanowienie.
    - Prawdopodobnie od noża, którym trafiła go Bellatrix w moim domu, gdy pomógł wam w ucieczce.
    -Czy rozmawiałeś ze mną od wczorajszego dnia? – opuściła różdżkę, ale nadal miała ją w pogotowiu. Teraz padło najważniejsze pytanie. Co jeżeli zabójca zabrał jej włosy, a potem wrócił do Pokoju Wspólnego Slytheriunu pod jej postacią i jakimś pretekstem?
    - Nie, Granger… Dobrze się czujesz?
    - Od teraz za każdym razem, gdy się widzimy, zadawaj mi pytanie sprawdzające, to bardzo ważne. I koniec tego tematu.
      Wyglądał, jakby chciał jednak drążyć ten temat. Patrzył na nią trochę spokojniej i leniwym ruchem poprawił włosy.
    - Dlaczego wysłałaś mi sygnał SOS? – zapytał, wciąż bacznie się jej przyglądając.
      Nagle po całym zamku rozległ się wzmocniony magicznie głos profesor McGonagall, uwalniając Hermionę od odpowiedzi. Przebił się przez wszelkie mury i brzmiał jak zapowiedź katastrofy.
    - Prefekci naczelni proszeni są o pojawienie się w moim gabinecie.      Dziewczyna poczuła, jak przechodzą ją ciarki. Coś musiało się stać...

       Luna w samotności jadła kiełbaskę. W samotności, jak zwykle. Nie miała w Ravenclawie zbyt wielu znajomych, ale nie winiła ich za to, że nie chcą z nią rozmawiać. Nie chcieli zrozumieć wielu spraw z otaczającego ich świata. Na szczęście miała swoich przyjaciół, choć ostatnimi czasy nie spędzała z nimi wiele czasu. Nie przeszkadzało jej to jednak szczególnie. Była prawie sama całe życie. Tylko ona i jej tato. Rówieśnicy nigdy nie akceptowali specyficznego światopoglądu. No nic, miała przecież bliskich sobie ludzi. Nawet, gdy nie było ich przy niej, wiedziała, że zawsze może na nich liczyć.  Neville, Harry i Ron skończyli już szkołę, więc zostały jej tylko Hermiona i Ginny, które nie miały dla niej zbyt wiele czasu. Czuła się trochę samotna, ale powitała tę samotność jak przyjaciela. Przez tyle lat radziła sobie bez nikogo, więc przetrwa i tym razem. Mimo wszystko potrzebowała teraz wsparcia. Ostatnie przeżycia i zamknięcie w dworze Malfoyów odcisnęły na niej swoje piętno. A teraz pojawił się On, był miły i wydawało jej się, że naprawdę ją rozumie. Chociaż tak naprawdę nigdy nie podejrzewała, że zainteresują kogoś nargle tak bardzo, jak jego… Mogła godzinami rozpisywać się o swoim życiu, a on zawsze odsyłał sowę z taką ilością ciepłych słów. Nie spotykali się jednak zbyt często, prawdopodobnie był po prostu nieśmiały i wolał drogę listowną. Uśmiechnęła się na myśl o nim.
    - Ej, Pomyluna! – odwróciła się w stronę cienkiego głosu, który ją zawołał i kilku chichotów.
       Kawałek jajecznicy przemknął zaraz koło jej głowy wśród szyderczego rechotu i wylądował na podłodze. Kilku starszych Krukonów rzuciło w stronę trzecioklasistów zirytowane spojrzenia.
    - Nudzi wam się, gówniarze? – niski głos przechodzącego obok Zabiniego zadźwięczał jej w uszach.
      Idący obok Teodor Nott uśmiechnął się do niej współczująco i smutno. Odwzajemniła uśmiech, ale włożyła w niego trochę więcej radości. W końcu zawsze wydawał jej się taki zagubiony.
      Trzynastoletni Krukoni skulili się pod naporem wrogiego wzroku starszego, rosłego Ślizgona.
    - Trochę szacunku – mruknął jeszcze gdy mijali ich w drodze do swojego stołu.
      Luna posłała złośliwym dzieciakom pogodny uśmiech. Takie szaleństwa i złośliwości przejdą im z wiekiem, więc dlaczego miałaby ich teraz winić? Oni jednak unikali jej wzroku, jakby bali się, że Ślizgon wróci zaraz, aby spuścić im łomot.
      Rozejrzała się po Wielkiej Sali, Ginny nigdzie nie było, za to Hermiona siedziała i wpatrywała się w stronę stołu Slytherinu. Krukonce przeszło przez myśl, aby podejść do niej i porozmawiać, ale w tym momencie dziewczyna wstała. Luna westchnęła i wpatrzyła się w swój talerz. Sama, jak zawsze.

      Hermiona jako pierwsza puściła się biegiem w stronę drzwi, a Draco podążył w ślad za nią. Pędem pokonywali schody i korytarze, aby jak najszybciej usłyszeć nowe, z pewnością tragiczne, wieści. Dziewczyna powoli traciła siły, ale zmuszała swoje mięśnie do jeszcze odrobiny wysiłku, chociaż nie była pewna, czy nie padnie zaraz przed gabinetem z wycieńczenia. Jak najszybciej chciała mieć już te wieści za sobą, jak złe by one nie były. Wszystko było lepsze od niepewności.
      McGonagall czekała na nich tuż przed ogromną chimerą. Oboje jak na zawołanie próbowali wyhamować po szaleńczym biegu, gdy dostrzegli, że kąciki jej warg układają się w lekki uśmiech. Zgięci w pół, próbując złapać oddech, patrzyli na nią zaskoczeni.
    - Znaleźli ją? – w głosie Dracona pobrzmiewała tak wielka nadzieja, że Hermiona aż bała się usłyszeć odpowiedź.
      Lekki uśmiech na twarzy dyrektorki przygasł i pokręciła delikatnie głową. Nie mówiąc nic więcej machnęła różdżką i posąg odsunął się, ukazując im schody. Cała trójka ruszyła nimi powoli. Gryfonka nadal nie odzyskała pełni sił, więc szła kilka schodów za nimi. Z ulgą weszła do gabinetu. Wreszcie jakaś płaska powierzchnia.
    - Chciała nas pani widzieć – odezwał się Malfoy.
    - To prawda, zbliża się spore wydarzenie. W przyszłą sobotę będzie miało miejsce oficjalne mianowanie pana Kinsleya Shacklebolta na stanowisko Ministra Magii. Dostałam trzy zaproszenia na tę uroczystość, jedno dla mnie i dwa dla prefektów naczelnych. Ufam, że godnie będziecie tego dnia reprezentować szkołę. Dla ciebie, panno Granger, mam szczególnie dobrą wiadomość. Z pewnością będziesz miała szansę spotkać tam pana Pottera i pana Weasleya – nauczycielka posłała Hermionie ciepły uśmiech.
      Dziewczyna poczuła, jak coś ściska ją w żołądku i nie był to skurcz radosnego podniecenia. Znów zobaczy Rona... Nie była nawet pewna, czy chce. Tak wiele zmieniło się od czasu wakacji. Poczuła odrobinę wolności. Chciałaby pamiętać trochę więcej poza ułudą szczęścia. Jeżeli fasada i pielęgnowane kłamstwa upadną gdy się spotkają?
    - Obowiązują eleganckie stroje, więc proszę odkurzyć elegancką szatę panie Malfoy. I bez żadnych szaleństw, to nie wystawny bal. Chcę widzieć was w gabinecie w przyszłą sobotę po śniadaniu, tylko bez żadnych spóźnień – spojrzała na nich surowo.
      Do Hermiony ledwo docierały jej ostatnie słowa. Nawet bez tego bankietu miała teraz dość zmartwień...


      Naszą pierwszą zasadą było udawanie, że go nie znam. W Hogwarcie byliśmy obcymi dla siebie ludźmi, wysyłaliśmy sobie tylko listy. A potem znów nadchodziły wakacje i mogliśmy być tym, co drzemało głęboko w nas. Bestiami. Najpierw jednak poznałem najważniejszą rzecz w moim życiu. Przebyliśmy tę podróż świstoklikiem, a potem przesiedliśmy się na miotły, aby lecieć nad wielką, głęboką wodą, aż nie zobaczyliśmy wieży. Była ogromna i przerażająca. Wyglądała jak szkielet, samotna.
      Mój przyjaciel zatrzymał swoją miotłę, więc zrobiłem to samo.
    - Ja mogę tam wejść, ty nie. Mój ojciec nadal ma jakieś przywileje, więc mogę go odwiedzać. Nie martw się o to, postarałem się, abyś dostał wyraźną zgodę, ale od teraz podajesz się za mojego brata. Zająknij się, a już nigdy stamtąd nie wyjdziesz.
      Do teraz nie wiem, jak udało mi się wejść do Azkabanu. Wiem, że rodzina mojego przyjaciela miała ogromne wpływy. Nie chcę nawet wiedzieć, jak wiele galeonów przepłynęło przez pary rąk, abym na papierze, na ten jeden dzień, stał się jego bratem. Wiem tylko, że jego ojciec współpracował z ministerstwem, aby pozwalano mu na wizyty rodziny. Jeden mały papierek dał mi wejście do piekła. Nawet gdybym miał przypomnieć sobie wszystkie szczegóły, jak do tego doszło, z pewnością nie byłbym teraz w stanie.
      Dementorzy nigdy na mnie nie działali. Obce były mi szczęście czy radość. Tak samo jak reszta emocji. Dobrych wspomnień też nie miałem wiele.
      Ale widziałem cele, wychudzonych więźniów, wraki ludzi bez nadziei. Oni wszyscy wiedzieli, że nie ma dla nich już najmniejszego ratunku. Mogą tylko czekać na śmierć. Widziałem brudne ciała w jeszcze brudniejszych łachmanach, obłąkane oczy wpatrzone w jeden punkt, poruszające się usta w niemej modlitwie.
    - Dlaczego mnie tu zabrałeś? - zapytałem, czując do tego miejsca obrzydzenie.
    - Żebyś zobaczył, jak kończą tacy jak ja i ty. Jeżeli nie są ostrożni oczywiście. Chcę, żebyś patrzył i rozumiał, jak może potoczyć się twoje życie. Niech ta wycieczka będzie dla ciebie największą nauką ostrożności.

       Posyłam sowę i patrzę, jak odlatuje z moim listem. Na szczęście mam jeszcze przyjaciół, którzy zawsze mi pomogą. Uśmiecham się do siebie, może i będzie to coś rodem z taniego horroru, ale wiem, jakie wzbudzi emocje.
    - Dzień dobry – odwracam się natychmiast.
    - Dzień dobry profesorze Flitwick. Piękną mamy dziś pogodę jak na listopad – uśmiecham się.
      Z łatwością przybieram maskę sympatycznego ucznia. Operuję między twarzami, zmieniając je w zależności od okoliczności, aby ukryć moją prawdziwą. Twarz psychopaty. Wiem, że stary Flitwick mnie lubi, jestem przecież takim dobrym, uczynnym chłopcem. Kolejna maska.
    - Zaiste, piękny – odpowiada.

      Hermiona uporczywie pracowała nad swoim esejem na transmutację, ale nie mogła się skupić. Wiedziała, że ktoś ją obserwuje i wiedziała też kto. Laurus siedział przy stoliku obok i co chwila rzucał jej spojrzenia znad opasłej księgi. Walczyła przez chwilę z emocjami. Nie da mu wygrać, pokaże mu, że się go nie boi. Wstała szybko i podeszła do niego. Oparła się rękami o jego stolik i przybliżyła do niego twarz. Serce waliło jej jak oszalałe i całą siłą woli zmusiła się, aby spojrzeć mu w oczy.
    - Czy mógłbyś przestać się na mnie gapić? Jeżeli chcesz mnie śledzić, to przynajmniej nie przeszkadzaj mi w nauce – syknęła.


______________________

Hej, hej! Cieszę się, że wreszcie publikuję ten rozdział, bo kończy on tak naprawdę pierwszą część, w której chciałam wprowadzić Was w sytuację i pokazać bohaterów. Jeżeli przez to przebrnęliście (dla mnie napisanie tego to była katorga), to mogę obiecać wam, że przynajmniej 3 następne rozdziały będą dość intensywne, jeżeli nie emocjonalnie, to coś się tam będzie działo.
Ledwo przeżyłam ten miesiąc, siedząc prawie dzień w dzień w pracy po 12h, uznałam, że jednak mogę jeść gruz, albo zdrapywać tynk ze ścian. Kolejnego rozdziału możecie wyczekiwać za jakieś dwa tygodnie.
Zachęcam do komentowania, bo trochę mi smutno, jak tu tak pusto :/